Zapobiegawcze nektarynki
[clearboth]
[notice]
Zespół metaboliczny – inaczej syndrom X – to grupa wzajemnie powiązanych czynników zwiększających ryzyko rozwoju cukrzycy typu II, miażdżycy i chorób sercowo-naczyniowych. Jest on coraz częstszym problemem klinicznym i epidemiologicznym.[/notice]
Występuje u osób z otyłością brzuszną (obwód w talii wynosi dla mężczyzn >94 cm, a dla kobiet >80 cm), u których występują ponadto minimum dwa spośród czterech następujących czynników: podwyższone stężenie trójglicerydów, obniżone stężenie cholesterolu HDL, a podwyższone LDL, zwiększone ciśnienie tętnicze, podwyższony poziom glukozy.
Do czynników wpływających na występowanie zespołu metabolicznego zaliczamy:
- dietę bogatą w tłuszcze nasycone,
- dietę bogatą w sól i cukier,
- małe spożycie warzyw i owoców,
- palenie papierosów,
- nadużywanie alkoholu,
- stresujący tryb życia
- brak aktywności fizycznej.
[notice]Według najnowszych badań związki zawarte w owocach pestkowych, takich jak nektarynki, brzoskwinie i śliwki, mogą być bronią przeciwko zespołowi metabolicznemu.[/notice]
Owoce pestkowe są bogatym źródłem beta-karotenu i błonnika. Zawierają także witaminę C, witaminy z grupy B, wapń, magnez i żelazo, a także fosfor i potas. Mają działanie moczopędne i wspomagają usuwanie toksyn. Chronią organizm przed wolnymi rodnikami, poprawiają funkcjonowanie układu krążenia, zmniejszają nadciśnienie. Szczególnie polecane są osobom z chorobami reumatycznymi i cierpiącym na schorzenia układu moczowego.
[clearboth]
Najważniejsze jest jednak to, że wszystkie te związki działają jednocześnie w różnych miejscach, przez co bardzo skutecznie redukują powstawanie zespołu metabolicznego u pacjentów.
Każdy z tych owoców pestkowych zawiera podobne grupy fenolowe, ale w różnych proporcjach, dlatego też wszystkie z nich są bardzo dobrym źródłem tych aktywnych związków i mogą się wzajemnie uzupełniać.
0 Comments
Nikt nigdy nie kwestionował dogłębnej komercjalizacji przemysłu
medycznego. Koncepcja, w myśl której sensem każdej uczciwej terapii powinno
być całkowite wyleczenie choroby, została kompletnie zarzucona.
Jedynym poprawnym politycznie podejściem w praktyce medycznej stało
się usuwanie objawów. Lekarz został zredukowany do roli „rozdzielacza”
leków syntetycznych.[…]
Kiedy w końcu rozpoznano epidemiczny charakter hiperinsulinemii, medycyna „rozprawiła się” z tym problemem, przekwalifikowując jej symptomy i uznając je za oddzielne przypadki chorobowe oraz klasyfikując według objawów. […]
Zauważmy mianowicie,że ponad 40% przypadków śmierci to przypadki cukrzycy lub chorób z nią związanych – są to dokładnie te same choroby, które kiedyś uchodziły za objawy cukrzycy, a które w roku 1949 zostały potraktowane jako nowe jednostki i podpadające pod nowe medyczne specjalności. Dziś doszło do
tego, że ta sama choroba będzie się nazywać różnie na świadectwie zgonu
– w zależności od specjalności lekarza, który to świadectwo wypisuje.
Efektem tego pomieszania jest znaczne rozmycie prawdziwego zasięgu
występowania choroby jaką jest cukrzyca typu II.
Poważni naukowcy potraktowali ten dezorientujący problem statystyczno-
medycznego przeklasyfikowania w interesujący sposób: określili oni tę chorobę, nazywając ją „Syndromem X”.
[T. Smith „Isulina, nasz cichy zabojca”, Poznan 2010]
A wystarczyłyby tylko kontrolne badania poziomu insuliny…