Krótka historia raka

Nowotwór znany jest ludzkości już od tysięcy lat. Jego rozwój zaczyna się, gdy komórki określonej części ciała zaczynają rosnąć w sposób niekontrolowany. W rezultacie kilka części ciała może być zagrożonych tą chorobą.

Najwcześniejsze doniesienia o raku

Jednymi z najwcześniejszych dowodów na istnienie raka są kości należące do zmumifikowanych ciał, pochodzące ze starożytnego Egiptu. Destrukcyjne zmiany występujące w ich strukturze świadczyły o istnieniu raka. Wraz z nimi odnaleziono zapisy w papirusowych manuskryptach dotyczących chirurgii, odnoszące się do tego stanu chorobowego.

Opisywały one 8 przypadków guzów lub wrzodów występujących na piersiach. Ponadto, informowano, że nie ma skutecznej metody leczenia tej przypadłości. Pomimo to, że nie pojawia się w nich słowo „rak”, najstarsze określenia tej choroby sięgają 3 tysięcy lat p.n.e.

Pochodzenie raka

Sformułowanie „nowotwór” po raz pierwszy zostało użyte przez Hipokratesa, greckiego lekarza, ojca medycyny, który wraz ze swymi uczniami badał wrzody występująca na ludzkich narządach. Szczególnym studium choroby była kobieca pierś, na której lekarze obserwowali guzy, które wbiły się w ciało jak kraby w piasek, pancerze z białą tkanką o słabej perfuzji krwi. Temu co zaobserwowali nadali nazwę Karkinos. Stworzyli dla tej choroby określenie- rak, które współcześnie można odnaleźć w prawie wszystkich językach.

Około 30 roku n.e. Celsus skończył opracowanie rzymskiej encyklopedii wiedzy medycznej. W dziele De medicina libri octo możemy znaleźć wiele wzmianek na temat leczenia raka żrącymi maściami, czy też usuwając go chirurgicznie. Pod koniec II wieku n.e. Galen, rzymski lekarz użył słowa „oncos”, by scharakteryzować guz. Teoria humoralna, według której rak powstawał na skutek nadprodukcji w organizmie czarnej żółci, której lokalne zagęszczenie często występowało na twarzy, wargach i sutkach , obowiązywała aż do końca XV wieku. Galen głosił, że wszystkie choroby są spowodowane przez brak równowagi w ciele i duszy. Dzisiaj słowo „Oncos” stanowi korzenie dla dziedziny nauki jaką jest onkologia.

Pomiędzy XV i XVIII wiekiem

Na początku XV wieku naukowcy rozwinęli techniki poznawcze określające funkcjonowanie ciała ludzkiego i patofizjologii powstawania chorób. Autopsje przeprowadzane przez Harvey, pozwoliły zrozumieć proces cyrkulacji krwi poprzez serce, a następnie ciało. Szkocki chirurg John Hunter zasugerował, że niektóre typy nowotworów mogą być uleczalne dzięki przeprowadzeniu operacji. Prawie wiek później wraz z rozwojem anestezjologii, zaczęto operacyjnie usuwać guzy.

XIX wiek

W okresie tym nastąpił postęp nauk dotyczący patologii komórkowej, w wyniku, którego szczegółowo badano patologiczną tkankę nowotworową. Dzięki temu możliwe było określenie czy nowotwór został całkowicie usunięty.

Spekulacje dotyczące genezy nowotworu

Przez wieki tworzono liczne teorie dotyczące mechanizmów powstawania nowotworu:

starożytni Egipcjanie na przykład obwiniali Bogów za powstanie raka,
Hipokrates wierzył, że ciało składa się z 4 elementów (płynów ciała): krwi, flegmy, żółci oraz czarnej żółci. Zasugerował on, że brak równowagi tych płynów z nadmiarem czarnej żółci w różnych miejscach ciała, może wywołać raka,
następnie przyszła kolej na teorię limfy. Stahl i Hoffman popularyzowali doniesienia, że rak powstaje z fermentującej i zdegenerowanej limfy, o różnej gęstości, kwasowości oraz zasadowości,
Zacutus Lusitani i Mikołaj Tulp , lekarze z Holandii, stwierdzili , że rak jest zaraźliwy, dlatego w XVII i XVIII wieku wierzono, że jest to choroba zakaźna,
w 1838 roku niemiecki patolog, Johannes Muller, dowiódł , że nowotwór jest złożony z komórek, a nie limfy,
Do 1920 roku za przyczynę nowotworów uznawano uraz.

[framed_box bgColor=”#cbf5ff”]Dziś wiemy, że nowotwór to wynik najczęściej niewłaściwego trybu życia lub/i predyspozycji genetycznych, aczkolwiek nadal, po tylu wiekach, ludzkości nie udało się wynaleźć lekarstwa, które działałoby skutecznie każdorazowo.